Marveille Catty

Konu: Marveille Catty Çarş. Eyl. 03, 2008 7:09 pm

Adı ~ Marveille Catty
Soyadı ~ [ Seçilecek ]
Kan Statüsü ~ Muggle Doğumlu

Fiziksel Portresi ~ Omuzlarına uzanan katlı gümüşi sarı saçları ile bir okyanusu andıran mavi gözleri öylesine büyük bir uyum içerisindedir ki burnunun üzerine seyrek bir şekilde dağılmış çillerinin dikkat çekmesini engeller. Yine de o çiller fazlasıyla saf bir ifade taşıyan yüzüne ayrı bir masumiyet katar. Perçemlerinden nefret etse de geniş olan alnını kapattığı su götürmez bir gerçektir. İnce yüz hatları, ufak tefek vücudu ve porselen gibi bembeyaz teniyle oldukça şirin bir kız çocuğudur. Biçimli burnu, yüzünde pek de belli olmayan pembemsi dudakları ve uzun kirpikleri ona ayrı bir hava verir. Çok sık saçlarının arasında pembe, mor, mavi gibi tonlar belirir. Yüzünde her zaman sahteliğin hiçbir izini taşımayan masum bir tebessüm bulunur.

Kişiliği ~ Son derece neşeli yapısı sınır tanımaz enerjisiyle birleştiğinde bulunduğu ortamın sakin olmasına imkan yoktur. Hayat dolu, her zaman ne şartta olursa olsun gülmeyi başarabilen saf ve sakar bir kızdır. Sessiz sakin bir yaşam ona göre değildir, mutlaka bulunduğu her yerde hareket, eğlence arar. Bencilliği olaylara tek yönden bakmasına neden olur, asla dönüp kendini eleştirmez. Başkasının gözünden bakamaz, empati kuramaz yani. Bazen mantığını tamamen yok sayıp bitmek bilmeyen merakı yüzünden çok sayıda risk alabilir. Hatalarından ders alabilecek biri değildir zira aynı hatayı defalarca yapsa bile gözüne sokulmadıkça anlamaz neyin ne olduğunu. Susmayı hiçbir zaman öğrenemeyecek olması çevresindekileri bıktırmış olsa da bazen öyle etkileyici konuşur ki anlatılanların doğruluk payı sorgulanmaz. Mutlaka yaptıklarının bir başkası tarafından onaylanmasını, diğerlerinin fikrini sorup düşüncelerini öğrenmek ister ama yine de kendi bildiğinden şaşmaz, dinliyormuş gibi görünse de asla uygulamaz. Hayatına karışılmasından ve insanlar tarafından sürekli olarak sorgulanmaktan nefret eder. Disiplinli bir hayat ona göre değildir, sorumsuzdur. Hayatı aklına estiği gibi yaşamayı çok küçükken öğrenmiştir. Aşırı yoğun olmasa da kıskançtır, sadakat ise onun için olması gerekenden çok daha önemlidir. Haksızlığa dayanamaz, adaletlidir. Her insanın ayrım yapılmadan yaşamaya hakkı olduğunu savunur. Safkan takıntılı olanların, kendilerine ve kendi gibi olanlara ayrıcalık gösterilmesini isteyenlere katlanamaz. Ve Quidditch onun hayatının tümünü kaplar adeta. Uçarken yeni doğmuş bir bebek gibi hissettiğini her fırsatta dile getirir. Gökyüzünde çok daha hür olduğunu düşünür. Uçmadığı zamanlarda, özellikle de geceleri yemyeşil çimlere uzanıp saatlerce yılmadan gökyüzünü, yıldızları inceleyebilir. Yeni şeyler öğrenmeye meraklıdır. Sürekli soru sorar, cevaplardan tatmin olmazsa öğrenene kadar usanmadan sorabilir. Fazla zeki bir öğrenci olduğunu hiçbir zaman düşünmemiş olsa da çalışkandır, bütün dersinin iyi olmasına özen gösterir. Mantığını değil bildiklerini kullanmayı tercih eder.

Örnek Rp'si :

Genç kızın içine işleyen ayaza ev sahipliği yapan bir kış sabahı, güneş daha kasvetli bulutların arasındaki yerine ulaşamamışken ansızın ağaçların arasından beliren siluet yürüdükçe ne karlarda bir iz bırakıyordu ne de en ufak bir ses çıkmasına izin veriyordu. Genç kız tehditkâr bakışlarını üzerinde hissettiğinde çok geçmeden davetsiz misafirinin kim olduğunu anlamış, kendisinden beklenmeyecek kadar büyük bir hızla belki de yapması gereken en son şeyi yapıp üzerinde kalın kar kütleleri barındıran ağaçların çevrelediği patikada koşmaya başlamıştı. Aslında bunun son derece saçma olduğunu o da farkındaydı, eğer gerçekten onu yakalamak isteseydi bunu hiç de zorlanmadan yapabilirdi. Arkasına dönmemesine rağmen bakışlarını hissedebiliyor, çok da uzakta olmadığını anlayabiliyordu. Yine de koşuyordu, hiç durmayacakmış gibi. Yine de bu pek mümkün sayılmazdı zira ansızın önünde beliren gölge ve hemen ardından esen rüzgarla birlikte dalgalanan peleriniyle yere ulaşan kadın. Aniden duran ve üzerinde olmamasına rağmen refleks olarak elini asasına attığında ona ulaşamayan genç kız nefesini tuttu. O anda üzerinde mavi cübbesinin aksine yerlere uzanan ip askılarıyla mükemmel omuzlarını ortaya çıkarmış ipekten siyah bir elbise olduğunu fark etti. Üzerini değiştirdiğini hatırlamıyordu, bunun nasıl olduğuna dair en ufak bir fikri dahi yoktu. Çıplak kollarını birbirine sürtüp soğuktan bir nebze olsun korunmaya çalışırken kulak tırmalayıcı kahkahayla yeniden korku dolu bakışlarını karşısındaki kadında sabitledi. Gözleri zafer dolu bir ışıltıyla parlarken maskenin ardındaki şeytani ifadeyi görmemek için fazla dikkatliydi. Geriye doğru adım atmaya başladı, bakışlarını bir saniye olsun kadından ayırmadan. ‘ Hadi ama Isabell, kaçmaya çalışıp da zamanımı boşa harcama. Kararını verdin mi? Bizi daha fazla oyalayamazsın.’

Belki de adını duymak onu kendine getirmiş, korkulu bakışlar barındıran ağlamaklı yüzünde kararlı ve sert ifadenin oluşmasına sebebiyet vermişti. Kaynağı belirsiz bir güç doluyordu her geçen saniye, yıpranmış, her an ipekten bir örtüyü andıran bembeyaz karlara yığılıp kalacağından şüphe ettiği narin bedenine. Avuçlarını sıkıp yumruk haline getirdiğinde ince derisine batan, kanatan siyaha boyanmış tırnaklarının neden olduğu acıyı bile duymuyordu zira zaten az sonra başına gelebilecekleri düşününce bu basit bir ayrıntıydı. Ama şimdi bütün bunları hiç umursamadığını gördü, yavaş yavaş kendine geliyor olması gerektiği gibi davranmaya başlıyordu. Ormanın derinliklerinden gelen rüzgar beraberinde solmuş yaprakları da sürüklerken genç kızın geceyi anımsatan kuzgun karası, yağlı saçlarını dalgalandırıp yüzünden ayırırken içindeki son korku kırıntılarını da süpürüp uzaklaşmıştı ince patikadan. ‘ Seçme şansım var mı Christina? ’ Genç kızın bu sözleri üzerine yeni bir kahkaha daha patlak verdi. Hemen yanındaki ağaçta tünemiş olan birkaç kuş geride sadece ince bir tüy bırakarak daldan havalanırken Isabell onlar gibi kaçabilmeyi, bu iğrençliklerle dolu dünyadan uzaklaşabilmeyi istedi. Ne yazık ki böyle bir şansı yoktu ve şu anda verebileceği tek cevap evet olmalıydı. Zaten ya o ikisinin kölelerinin arasına katılacak ya da diğerleri gibi acımasız bir ölümle kısacık ömrüne veda edecekti. Bütün bunları farkındaydı ama şimdi birinin gelip ona tüm bunların basit bir şaka olduğunu söylemesi için neler vermezdi. Yalan bile olsa duymaya ihtiyacı vardı, böylesine dehşet verici bir olayın tam kalbinde bulunmak en kötü kabuslarından bile daha beterdi. Ancak ne yazık ki Bell ne bu olanlara katılabilecek kadar kalpsiz ne de insan öldürerek, muggleleri ve onlardan doğmaları katlederek kendini kanıtlayacak kadar acımasız bir cadıydı. Bunları yapmak yerine ölmeyi tercih edeceğini o da gayet iyi biliyordu. Başını iki yana sallarken görebildiği son şey deliye dönmüş bir cadı ve onun asasından çıkan yeşil ışık olmuştu.

...

Misafir

Hufflepuff