Amy Lynn Longbottom

Karakterin;

Adı: Amy Lynn
Soyadı: Longbottom
Kan Statüsü: Safkan

Fiziksel Portresi: Amy yaşıtlarına göre aşırı derecede ufak tefektir. Beyaz tenli, çilli ve kırmızımsı bir tonda kızıl saçlara sahiptir. Kırmızı gözlükler takar, 9 yaşından beri miyoptur gözleri, 11 yaşında iken 3.5 derecedir iki gözü de. Genellikle renkli kıyafetleri tercih eder, renkli kişiliğini yansıtırcasına. [Alyson Hannigan]



Kişiliği: Amy sadece neşeli bir kız değildir aynı zamanda etrafındakilere neşe saçmayı görev bilmişcesine hareket eder. Haksızlığa asla dayanamaz, insanların birbirine son derece adil ve gerçekçi yaklaşması gerektiğini düşünür. Bu hallerini belki biraz sinir bozucu bulanlar olsa da insanların ne düşündüğünü pek umursamadığı için bu bir sorun oluşturmaz. Şarkı söylemeye bayılır, bu konuda pek iyi olmaması çok da önemli değildir. Meraklı ve maceracı bir yapısı vardır, her zaman derslerinde bir numara olmayı kendisine görev edinmiştir, insanlar tarafından inek olarak ilan edilmesi uzun sürmeyecektir Hogwarts'ta. Tembel insanlara dayanamaz, arkadaşlarını sürekli uyarmayı kendisine görev edinmiştir, her yıl binasını ilk sıraya yerleştirmek için varını yoğunu vermeye and içmiştir. Tek sevmediği ders astronomidir, annesinin eski branşı...

Ailesi ve Geçmişi: Longbottom ailesi uzun zaman önce yaşamış olan Neville Longbottom'ın soyundan gelseler de çok az bireyi kalmıştır ve bunlar da bu bağı artık unutmaya yüz tutmuşlardır. Amy Londra'da gereğinden büyük bir şatoda yaşayan babası Nicholas, 13 yaşındaki ablası Gilraen ve 10 yaşındaki küçük erkek kardeşi Patrick ile yaşar. Anneleri Amy 8 yaşındayken evi terk edip karanlık tarafa geçtiğinde ailesine özellikle kardeşi Patrick'e bağlı bir insan haline gelmiştir.

Yaşayan Bireyler:

Nicholas Longbottom, baba, Ravenclaw mezunu, Bakanlık çalışanı.
Neith Longbottom, anne, SLytherin mezunu, eski profesör, kaçak.
Patrick Andrea Longbottom, kardeş.
Gilraen Elysa Longbottom, abla, Ravenclaw öğrencisi.

Örnek Rp'si

Ne aptalcaydı... Kesinlikle büyük bir komedinin parçası olmuşlardı daha ilk günden itibaren... Trenden indikleri andan itibaren öğütlere uyup birinci sınıfları takip ettiler, ama birinci sınıfları çağıran ifrit kılıklı adam tek kelimeyle iğrençti. Bir kere o sakal saç karışımı ne kadar da pis gözüküyordu, Wendy kusabilirdi adamı biraz daha yakından görmek zorunda kalsa. Böyle birisi kesinlikle Beauxbatons'ın kapısından içeri bile giremezdi. Tamam, Beauxbatons da berbat bir yerdi ama en azından böyle tuhaf bir yaratığa teslim edilmiyordu birinci sınıflar. Kızıl saçlı kadının kendilerine yol göstermesinin ardından anlamışlardı ki dahası da vardı üstelik… Eski püskü bir şapkanın şarkı söyleyerek törene start vermesi, aynı şapkanın insanların binalarına karar vermesi... Wendy 12 yıllık hayatının büyük bölümünü büyülü eski nesnelere saygı duyması öğütlenerek yaşamıştı ama kirden pislikten o kadar tiksiniyordu ki bu şapka için o şekilde düşünemiyordu. Birinci sınıflar seçilirken ayağını sinirle yere vurarak o şapkayı başına geçirmek zorunda olduğu gerçeğine alışmaya çalışıyordu yine de. Çok fazla şansı yoktu, bu saatten sonra eski okuluna dönmeye kalksa bile annesi kendisini sağ bırakmazdı. İşte buyurganlığının bir sınırının olması gerektiği ve elinden bir şey gelmediği zamanlarda olduğu gibi sinirden kudurarak bekliyordu Wendy, Dorothée ise meraklı bakışlarını etrafta gezdirerek ikizinin anlamsız sinirini biraz daha artırıyordu.

Sıradan açıklamaları yarım yamalak dinlerken bir yandan da etrafı incelemeye başladı Wendy. Bunu yaparken de önce teker teker bina masalarını süzdü, çok da umursamadığı için tavana kaydı bakışları kısa sürede.Burası en dikkat çekici bölümdü, aslında tekti Wendy’ye kalırsa. İnsan başını kaldırıp da yukarıya baktığında sonsuzluğu görebiliyordu, bu sıkıcı salondan uzaklaşıp karanlık bir rahatlık hissediyordu. Fazla güneşli havalarda sorun olabilirdi belki ama akşamları muhteşem bir şeydi soğuktan uzak olup yine de gökyüzünü tüm haşmetiyle seyredebilmek. Sonunda Beauxbatons’ı aratmayan bir şey bulabilmenin memnuniyetiyle gülümsedi Wendy kendi kendine.

Şapkanın seslenişiyle bulunduğu yere dönmek zorunda kaldığında memnun olmadı tabii ki, ama bu akşam burada bulunma amaçları etrafı seyretmek değil binalarını öğrenmekti. Dorothée öne atılıp da şapkayı kafasına geçirdiğinde çok beklemediler neyse ki, ikizi Slytherin’e seçilmişti. Belki de anneleri haklıydı, ait oldukları yer başından beri belliydi. Öyle ya da değil, diye düşündü Wendy hemen ardından, artık Dorothée bir Slytherin’di ve Wendy de oraya girmeliydi. Dorothée yeşille bezeli masaya doğru yürürken kendisine meraklı bir bakış atmıştı –herhalde o anki duygularını anlamıştı bu bakışla- ve birkaç saniye içinde şapka bu sefer de Wendy’nin kafasındaydı kendi şapkası da elindeydi, ne yazık ki…

“Lütfen birisine aptal ya da pis demeden önce onun senin kaderini belirleyip belirlemeyeceğini gözden geçir.” Wendy şaşkınlıkla etrafına bakındı kahkülleirnin üzerine düşen şapkayı biraz yukarıya çekip. “Mais, je….” Kızıl saçlı profesör, Johnson kendisine dönüp anlayışlı bir ifadeyle gülümseyince anladı Wendy sesin sadece kendisiyle konuştuğunu. Yine de utanmasına gerek yoktu, şapkanın pis olduğu kesindi ve üzerindeki mikroplardan uzaklaşmak istediği için utanacak değildi. ”Gençler, neyin önemli olduğunu bilemiyorlar bugünlerde. Neyse, işimize bakalım. Hmm ikizinle aynı binayı istemeni anlıyorum ama sadece onun için istemiyorsun değil mi? Hep aynı olur, aile hikayeleri, yönlendirmeler. Peki sana istediğini veriyorum.” Şapka genellikle yaptığı gibi sadece son kelimesini yüksek sesle haykırdı. SLYTHERIN!

“Sonunda!” Wendy sabırsızlığını saklamayarak sesli dile getirmişti. Şapkayı hızla çekip çıkardığı gibi kendi şapkasını geri takarak Slytherin masasına ikizinin kayarak yer açtığı kısma oturdu. Tam karşısında oturan sıkkın bakışlarla etrafı inceleyen sarışın kız takıldı gözüne hemen, çok iyi tanımasa da fazlasıyla aşina olan kızın kim olduğunu ilk bakışta anladı tabii ki, sevgili kuzenleri Elizabéth Malfoy’du bu, ama görünüşe bakılırsa Dorothée kendi karşılarında oturan ufak tefek –belki de birinci sınıf- Japon kızı daha ilginç bulmuş olacaktı ki Wendy onu koluyla dürtene kadar kuzenlerini fark etmemişti. Garip bir durumdu bu, insan kuzenini genellikle tanırdı, hayatında iki ya da üç kez görmüş olmazdı. Yemeklerin beklendiği bu sessizlik anında biraz sohbet iyi gelebilirdi aslında. Yüzünün önündeki tülü kaldırarak karşısındaki kıza selam verdi. “Malfoy…” Kızın bakışları kendisine çevrilmişti bir anda, Wendy kendisine çok sinirlendi o anda. Kuzen olabilirlerdi ama bu selam vermiş olmak için selam vermesini haklı göstermedi kendi gözünde. Aptal insanlar böyle davranırlardı sadece. “Je m’appelle Wendy Judith Devereux…” Bu sefer ikizini dürtme sırası Dorothée’de idi. Wendy de yaptığını fark etmişti ama omuz silkerek devam etti. “Wendy Devereux…” diye tekrar etti. Tabii ki tanışıyorlardı ama Wendy kabalıktan nefret ederdi, öyle yılışık laflarla dalacak değildi insanların arasına.